Affetmemenin dayanılmaz ağırlığı

Bir lise öğretmeni günün birinde derste öğrencilerine bir teklifte bulunur:

"Bir hayat deneyimine katılmak ister misiniz?"

Öğrenciler çok sevdikleri hocalarının bu teklifini tereddütsüz kabul

ederler. "O zaman" der öğretmen. "Bundan sonra ne dersem yapacağınıza da söz

verin." Öğrenciler bunu da yaparlar. "Şimdi yarınki ödevinize hazır olun.

Yarın hepiniz birer plastik torba ve beşer kilo patates getireceksiniz!"

Öğrenciler, bu işten pek birşey anlamamışlardır. Ama, ertesi sabah hepsinin

sıralarının üzerinde patatesler ve torbalar hazırdır. Kendisine meraklı

gözlerle bakan öğrencilerine şöyle der öğretmen:

"Şimdi, bugüne dek affetmeyi istemediğiniz her kişi için bir patates alın,

o kişinin adını o patatesin üzerine yazıp torbanın içine koyun."

Bazı öğrenciler torbalarına üçer-beşer tane patates koyarken, bazılarının

torbası neredeyse ağzına kadar dolmuştur. Öğretmen, kendisine "Peki şimdi

ne olacak?" der gibi bakan öğrencilerine ikinci açıklamasını yapar:

"Bir hafta boyunca nereye giderseniz gidin, bu torbaları yanınızda

taşıyacaksınız. Yattığınız yatakta, bindiğiniz otobüste, okuldayken

sıranızın üstünde.. hep yanınızda olacaklar."

Aradan bir hafta geçmiştir. Hocaları sınıfa girer girmez, denileni yapmış

olan öğrenciler şikayete başlarlar:

- "Hocam, bu kadar ağır torbayı her yere taşımak çok zor."

- "Hocam, patatesler kokmaya başladı. Vallahi, insanlar tuhaf gözlerle

bakıyorlar bana artık."

- "Hem sıkıldık, hem yorulduk..."

Öğretmen gülümseyerek öğrencilerine şu dersi verir:

"Görüyorsunuz ki, affetmeyerek asıl kendimizi cezalandırıyoruz.

kendimizi ruhumuzda ağır yükler taşımaya mahkûm ediyoruz.


Affetmeyi karşımızdaki kişiye bir ihsan olarak düşünüyoruz,


halbuki affetmek en başta kendimize yaptığımız bir iyiliktir.